Patron szkoły

Stefan Wyszyński urodził się w 1901 roku, w Zuzeli nad Bugiem, czyli w ówczesnym zaborze rosyjskim. Polskiej historii, kultury, miłości do ojczyzny uczył go ojciec Stanisław, wiejski organista oraz harcerstwo, zarówno w Warszawie w gimnazjum Górskiego, do którego uczęszczał, a następnie w Szkole Handlowej w Łomży. Egzamin z miłości ojczyzny zdawał wielokrotnie, przede wszystkim gdy pełnił urząd prymasa Polski, ale także wcześniej, w czasie drugiej wojny światowej, gdy jako kapelan Armii Krajowej pseudonim Radwan III, w powstaniu warszawskim służył w szpitalu w Laskach pod Warszawą.
Tragiczne wydarzenie z dzieciństwa, jakim była śmierć matki Julianny, która zmarła w 1910 roku, gdy Stefan miał dziewięć lat – miała wpływ na duchowość przyszłego prymasa. Stefan miłość do matki przeniósł na Matkę Bożą. To właśnie dlatego msza prymicyjna odprawiona została na Jasnej Górze, a nie w rodzinnej parafii, aby mieć już zawsze Matkę, która nie umiera.
Świecenia kapłańskie Stefan Wyszyński przyjął 3 sierpnia 1924 roku, we Włocławku. To tu ks. Wyszyński poznał dobrze życie i problemy robotników.
W marcu 1946 roku na wniosek ówczesnego prymasa Augusta Hlonda papież Pius XII powołał ks. dr Stefana Wyszyńskiego na biskupa lubelskiego, a po dwóch latach 16 listopada 1948 roku podpisał bullę nominacyjną na arcybiskupa dwóch wielkich metropolii – gnieźnieńskiej i warszawskiej oraz prymasa Polski, wyposażonego w specjalne pełnomocnictwa Stolicy Apostolskiej. Na nowego prymasa Polski wskazał go umierający prymas August Hlond pomimo że był najmłodszy w tym gronie (miał 47 lat) i najmłodszy biskupim stażem. Przyszło mu kierować Kościołem, a z czasem stać się kimś więcej, bo duchowym przywódcą narodu w niezwykle trudnym czasie.
W efekcie wierności Bogu, prawdzie i Kościołowi prymas Stefan Wyszyński, od stycznia 1953 roku został aresztowany. Trzy lata uwięzienia – od września 1953 do października 1956 były czasem trudnym w sensie fizycznym, ale istotnym dla prymasa, Kościoła i Polski. W czasie uwięzienia napisał Jasnogórskie Śluby Narodu oraz zarys trwającej dziewięć lat Wielkiej Nowenny, które przygotowywały do obchodów milenium chrztu Polski w 1966 roku. Był to największy od czasu chrystianizacji Polski program duszpasterski, którego celem była odnowa religijna i moralna Polaków.
3 maja 1966 roku Prymas wraz z całym Episkopatem wobec kilkuset tysięcznej rzeszy wiernych dokonał Aktu całkowitego Oddania Polski w niewolę Maryi.
Życiowa mądrość, odwaga, ale też umiar, kazała przypominać Polakom o należnym każdemu człowiekowi prawie nie tylko do wolności sumienia i wyznania, ale także do życia i godnej pracy
Znakiem zwycięstwa Maryi był dla prymasa Wyszyńskiego wybór w 1978 r. na papieża Polaka – Karola Wojtyły, a następnie pierwsza pielgrzymka do Polski z Mszą św. na placu Zwycięstwa, która uruchomiła w narodzie duchową siłę, przez kilkadziesiąt lat wzmacnianą przez prymasa.
Kardynał Stefan Wyszyński zmarł 28 maja 1981 roku. Jego pogrzeb 31 maja był wielką manifestacją religijno-patriotyczną. Odchodził jako jeden z największych prymasów w dziejach Kościoła w Polsce, o którym Jan Paweł II mówił: „Takiego ojca, pasterza i prymasa Bóg daje raz na tysiąc lat”. On sam, czasem wyznawał, że były to lata ofiary, cierpień i upokorzeń.
Proces beatyfikacyjny prymasa Stefana Wyszyńskiego rozpoczął się w maju 1989 roku, w grudniu 2017 roku został ogłoszony dekret o heroiczności cnót, zaś w październiku 2019 roku papież Franciszek zatwierdził cud za wstawiennictwem prymasa.
Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego odbyła się 12 września 2021 r. (wraz z m. Elżbietą Różą Czacką) w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Uroczystości przewodniczył prefekt watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Marcello Semeraro.